Πού να μπλέξουμε τώρα... δεν βαριέσαι... άστο καλύτερα!

γράφει ο Τάκης Σπηλιόπουλος


Ως γνωστόν, η μείωση του δημόσιου τομέα, ή τουλάχιστον ο εξορθολογισμός του, ήταν πάντα το ζητούμενο. Ακόμη και στην εποχή των παχιών αγελάδων, κάποιοι επέμεναν (με συνέπεια να το πληρώσουν και να περιθωριοποιηθούν πολιτικά) ότι, αργά ή γρήγορα, θα έρθει η ώρα που το Δημόσιο θα πρέπει να εκλογικευτεί. Να προσαρμοστεί στις πραγματικές ανάγκες της λειτουργίας του κράτους και κυρίως στις αντοχές της οικονομίας. Και πράγματι, η ώρα αυτή ήρθε, ατυχώς μαζί με την κρίση που απειλεί τη χώρα. Διαπιστώθηκε, έστω και καθυστερημένα, ότι το κράτος ήταν δυσανάλογα μεγάλο για τις αντοχές τις οικονομίας και έτσι η συζήτηση ξεκίνησε!
Δυστυχώς, με τον τρόπο που γίνεται πάντα στην Ελλάδα. Ορίστηκαν επιτροπές, ανατέθηκαν μελέτες, ξεκίνησε διάλογος, εξουσιοδοτήθηκαν υπουργοί, αναγγέλθηκαν βαρύγδουπα μέτρα και πολλά άλλα περισπούδαστα και στο τέλος... τζίφος! Η ιστορία της εφεδρείας είναι ένα ακόμη δείγμα της ανικανότητας, αλλά και της αδυναμίας του πολιτικού κόσμου να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Απαραίτητα και στοχευμένα μέτρα, που θα εξοικονομούσαν πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια, που θα αφαιρούσαν βάρη από τις πλάτες των φορολογουμένων και θα έκαναν ορθολογικότερη τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, μετατράπηκαν σε μια οριζόντια, πλαδαρή, και με αμφίβολα οικονομικά οφέλη πολιτική.
Αντί να γίνει η οικονομία εκεί όπου το προσωπικό περισσεύει, προτιμήθηκε η εύκολη λύση. Να μπουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι! Χρήσιμοι και άχρηστοι, αποδοτικοί και τεμπέληδες, απαραίτητοι και περισσευούμενοι, έντιμοι και λαμόγια! Μπορεί η ηλικία να μην είναι κριτήριο χρησιμότητας, είναι όμως μια καλή δικαιολογία για να μην γίνει, για μία ακόμη φορά, τίποτα. «Πού να μπλέξουμε τώρα... δεν βαριέσαι... άστο καλύτερα!» Το πολιτικό κόστος είναι ανίκητο! Μπορεί οι συνθήκες στη χώρα μας να άλλαξαν δραματικά, δεν σημαίνει όμως ότι άλλαξε και ο τρόπος που ασκείται η πολιτική. Ενδεικτικό παράδειγμα, το φιάσκο με την επιστροφή φόρου σε όσους προσκόμισαν αθρόες αποδείξεις, ανεξαρτήτως του δηλούμενου εισοδήματος. Αυτό είχε, ως γνωστόν, συνέπεια να βυθιστούν δραματικά τα φορολογικά έσοδα. Κάποιοι μίλησαν για γκάφα του Υπουργείου Οικονομικών. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση όριζε προϋποθέσεις για την επιστροφή φόρου και υπήρχε «κόφτης» όταν υπερέβαινε ένα συγκεκριμένο πλαφόν. Ε, λοιπόν, η ρύθμιση αφαιρέθηκε στο υπουργικό συμβούλιο, καθώς θεωρήθηκε ότι θα είχε πολιτικό κόστος. Τα ίδια και χειρότερα με την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, που σήμερα είναι στα αζήτητα, καθώς παρά τις προσπάθειες του Ταμείου Αξιοποίησης δεν υπάρχουν αγοραστές και οι στόχοι αναπροσαρμόζονται συνεχώς προς τα κάτω!

Δέκα μήνες πριν, η κυβέρνηση ανήγγειλε επισήμως νομοθετική πρωτοβουλία και συνταγματική πρόβλεψη, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα πώλησης ή μεταβίβασης δημόσιας περιουσίας. Σήμερα, παρακαλάμε να πουλήσουμε, αλλά ουδείς ενδιαφέρεται. Παρ’ όλ’ αυτά, συνεχίζουμε να αναζητούμε τις αιτίες της δυστυχίας μας, στους εχθρούς που έχουμε ανακαλύψει εσχάτως σχεδόν σε κάθε γωνιά της γης!