Θλιβερές πρωτιές, απαράδεκτες: Στους χειρότερους της Ευρώπης αλλά και του πλανήτη συγκαταλέγεται η χώρα μας όσον αφορά την καταπολέμηση της διαφθοράς, στους χειρότερους και ως προς τη διαφάνεια. Στην Ευρώπη των 27 υστερούμε μόνο από τις πρωταθλήτριες Βουλγαρία και Ρουμανία στον δείκτη της διαφθοράς, στην Ευρωζώνη ωστόσο καταλαμβάνουμε άνετα την πρωτιά, αφήνοντας πίσω μας την Ιταλία, σοβαρή διεκδικήτρια του απεχθούς τίτλου. Στον παγκόσμιο χάρτη πέσαμε ακόμα δύο θέσεις, κατατασσόμενοι ογδοηκοστοί. Οσον αφορά πάντως τις χώρες που ανήκουν στον ΟΟΣΑ και τη σχέση τους με τη διαφάνεια, εκεί ο θρίαμβος είναι απόλυτος: είμαστε τελευταίοι. Και όχι τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, αλλά τελευταίοι και εθνικώς υπερήφανοι.
Και λέω υπερήφανοι επειδή χειρότερο και πιο θλιβερό κι από τους αριθμούς που πιστοποιούν την κατάντια είναι το γεγονός ότι χρόνια τώρα ξέρουμε πως οι επιδόσεις μας είναι τρισάθλιες, αλλά οι προσπάθειές μας να τις βελτιώσουμε (προσπάθειες τόσο της πολιτείας όσο και της κοινωνίας) είναι ελάχιστες, σκόρπιες, ασυντόνιστες, προσχηματικές παρά ουσιώδεις. Δεκαετίες τώρα γνωρίζουμε ότι οι τομείς που κατακτούν άνετα τα πρωτεία της διαφθοράς είναι τα νοσοκομεία, οι εφορίες και οι πολεοδομίες, αλλά η γνώση αυτή σε τίποτα καλό δεν οδήγησε ούτε το κράτος (που πολύ βολεύεται αφήνοντας το μαύρο χρήμα να κυλάει από βαλάντιο σε βαλάντιο, ικανοποιώντας έτσι συντεχνίες και ομάδες συμφερόντων), ούτε τους λειτουργούς αυτών των θεσμών, που συνεχίζουν να χρηματίζονται στα συνήθη ποσοστά τους (καγχάζοντας με τα κορόιδα που παραμένουν στο ύψος της συνείδησής τους), ούτε τους πολίτες, που συνεχίζουν να πληρώνουν γρηγορόσημα και αυθαιρετόσημα. Εχει λοιπόν κάθε λόγο να υποθέσει κανείς ότι μάλλον καμαρώνουμε για τις πρωτιές μας παρά στενοχωριόμαστε, γι’ αυτό και κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας (και την τσέπη μας) για να τις διατηρήσουμε. Κι ας μας κοστίζει δέκα δισεκατομμύρια ετησίως μόνο η μία από αυτές: η φοροδιαφυγή. Θα πρέπει επίσης να προστεθεί ότι κατέχουμε και το παγκόσμιο Ρεκόρ Εξαγγελιών Κάθαρσης, αφού από κυβέρνηση σε κυβέρνηση δεν έχουμε αφήσει κανέναν τομέα ακαθάριστο, λερό, διεφθαρμένο. Το κλισέ «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο» (σε υγεία, παιδεία, εφορίες, αθλητισμό, Εκκλησία, στράτευμα, αστυνομία...) έχει εξαπολυθεί τόσες φορές και από τόσο πολλούς που το μαχαίρι στόμωσε πια - και όχι από τη χρήση του αλλά από τη σκουριά της καθαρτήριας ρητορείας. Βλέπουμε λ.χ. τι έγινε στο ποδόσφαιρο: Φουσκώσαμε μια μπάλα με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, πως επιτέλους θα διαλύσουμε τις συμμορίες που λυμαίνονται τον χώρο με στημένα παιχνίδια, εκβιασμούς, χρηματισμούς κ.λπ., και ύστερα δώσαμε μια και τρυπήσαμε μόνοι μας την μπάλα, διώχνοντας τους εισαγγελείς που κάτι κάπως προσπάθησαν να κάνουν. Εμ τι. Να χάσουμε από απερίσκεπτο παρορμητισμό τα πρωτεία της διαφθοράς; Να χάσουμε δηλαδή τους λόγους της καύχησής μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου